Nadanie salom szkoleniowym imion Komendantów Centrum Wyszkolenia Kawalerii. 18 grudnia 2012 - uroczystości w JW 1109

18 grudnia 2012 r. w 8. Grudziądzkim Batalionie Walki Radioelektronicznej im. Z. Podhorskiego 
odbyły się uroczystości:
1. Podpisanie porozumienia o współpracy Batalionu z Zespołem Szkół Ogólnokształcących  nr 5 im. Rotmistrza Witolda Pileckiego w Grudziądzu;
2. Nadanie salom wykładowym imion komendantów Centrum Wyszkolenia Kawalerii;
3. Uroczysty apel - podsumowanie współzawodnictwa na szczeblu pododdziałów oraz działalności Batalionu w 2012 r.

Podpisanie porozumienia.

    W obecności wielu gości zaproszonych, w tym: Arkadiusza Goszki, przewodniczącego Rady Miejskiej w Grudziądzu; b. dowódcy Jednostki, płk. Andrzeja Skorackiego; kombatantów AK; Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie; ppłk. Marka Magowskiego, komendanta WKU; por.  Marka Holaka, prezesa Polskiego Klubu Kawaleryjskiego; Sławomira Ziętarskiego, prezesa Klubu Kawaleryjskiego 18. Pułku Ułanów Pomorskich i Karoli Skowrońskiej, przewodniczącej Zarządu Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej - uroczyście podpisano porozumienie o współpracy.



Młodzież  z klasy mundurowej Gimnazjum Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 5 im. Rotmistrza Witolda Pileckiego w Grudziądzu  w Sali Tradycji 8. Grudziądzkiego Batalionu Walki Radioelektronicznej im. gen. Z. Podhorskiego przed podpisaniem porozumienia o współpracy.




Akt  porozumienia podpisują: od lewej: ppłk mgr inż.  Zbigniew Nowak, dowódca Batalionu
 i mgr Adam Przybylak, dyrektor Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 5 .

Nadanie salom szkoleniowym imion komendantów Centrum Wyszkolenia Kawalerii.

     W odrestaurowanym budynku, w kompleksie koszarowym Batalionu, odbyło się uroczyste nadanie czterem salom szkoleniowym imion komendantów  Centrum Wyszkolenia Kawalerii: gen. dyw. Stefana de Castenedolo Kasprzyckiego, gen. bryg. Zygmunta Podhorskiego, gen. bryg. Józefa Smoleńskiego i gen. dyw. Tadeusza  Komorowskiego.

     

Tablicę  poświęconą  pierwszemu  komendantowi  Centrum Wyszkolenia Kawalerii, gen. dyw.  Stefanowi de Castenedolo Kasprzyckiemu odsłonił Arkadiusz Goszka,
 przewodniczący Rady Miejskiej w Grudziądzu.




   GEN. DYW. STEFAN DE CASTENEDOLO KASPRZYCKI (ur. 25 grudnia 1870 r. w Czerniowcach, zm. 26 listopada 1936 r. w Otwocku). Ukończył szkołę oficerów kawalerii w austriackiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Mianowany podporucznikiem w 1891 r., służył zawodowo w C.K. Armii. W 1913 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i awansował do stopnia majora.Podczas I wojny światowej dowodził dywizjonem kawalerii, a także pełnił funkcje sztabowe. 23 października 1918 r. objął dowództwo 11. Pułku Ułanów. Po dziesięciu dniach dostał się do niewoli włoskiej, w której przebywał do czerwca 1919 roku. 12 lipca 1919 r. został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i mianowany szefem Komisji Zakupów w Wiedniu. 30 lipca tego samego roku został organizatorem i komendantem Centralnej Szkoły Podoficerów Kawalerii w Przemyślu. W sierpniu 1920 r. objął stanowisko komendanta Centralnej Szkoły Jazdy w Grudziądzu, która podczas Jego dowodzenia dwukrotnie zmieniła swoją nazwę: od 1923 do 1925 roku była Centralną Szkołą Kawalerii, od 1925 do 1928 roku był to Obóz Szkolny Kawalerii.3 maja 1922 roku został mianowany dekretem Naczelnika Państwa na stopień generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. 1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 r. i czwartą lokatą w korpusie generałów.
     Po zamachu majowym, z dniem 30 kwietnia 1927 roku, został przedwcześnie przeniesiony w stan spoczynku. Nowe władze nie wyraziły zgody na oficjalne uroczyste pożegnanie odchodzącego komendanta. Jednakże podchorążowie zaprosili generała na pożegnalny obiad, a po jego zakończeniu wyprzęgli konie z jego powozu i stanęli na ich miejscu, żeby następnie, maszerując przez cały Grudziądz, odwieźć generała do domu.
     Gen. Stefan de Castenedolo Kasprzycki nigdy nie wrócił do czynnej służby, nadal mieszkał z rodziną w Grudziądzu. Zmarł 26 listopada 1936 roku w Otwocku. Został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Grudziądzu. Odznaczony został m.in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Wojskowym Krzyżem Zasługi 3 kl. z dekoracją wojenną, Signum Laudis z dekoracją wojenną i mieczami (dwukrotnie), Orderem Żelaznej Korony I kl. z dekoracją wojenną, a także Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej.
     Od 1989 roku, podczas kolejnych Zjazdów Kawalerzystów II RP w Grudziądzu, składane są wieńce i kwiaty na grobie gen. Stefana de Castenedolo Kasprzyckiego, tak bardzo zasłużonego dla Kawalerii Polskiej.

    

Tablicę poświęconą drugiemu komendantowi Centrum Wyszkolenia Kawalerii, gen. bryg. Zygmuntowi Podhorskiemu odsłoniła Karola Skowrońska, przewodnicząca Zarządu Fundacji na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej w Grudziądzu.


   

    GEN. BRYG. ZYGMUNT PODHORSKI, ps. "Zaza" (ur. 25 maja 1891 r. w majątku Popudnia na Ukrainie, zm. 12 września 1960 r. w Londynie). Pochodził ze starej, bogatej, arystokratycznej rodziny, wywodzącej się z kniaziów rosyjskich, osiadłej w Polsce w XVI wieku. Uczył się w Warszawie, w 1909 r. zdał maturę polską, a następnie eksternistycznie rosyjską. Służbę wojskową odbył w rosyjskim 9. Pułku Bugskich Ułanów w Białej Cerkwi. W latach 1911-1914 był studentem Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, uczęszczając na Studium Rolnicze w Krakowie. W trakcie studiów, w 1911roku, został awansowany na chorążego. Pracę dyplomową złożył latem 1914 r., lecz w obliczu wybuchu wojny opuścił austriacki Kraków, unikając internowania. Dyplom inżyniera rolnika uzyskał dopiero w 1924 roku.

    Podczas I wojny światowej walczył w kawalerii rosyjskiej. Został dowódcą plutonu w 9. Pułku Bugskich Ułanów, w marcu 1915 r. awansowany został na korneta (podporucznika). Wyróżnił się podczas szarży przeciw Austriakom pod Krzywoluką 20 października 1915 roku, w której został dwukrotnie ranny. Po leczeniu powrócił w maju 1916 r. do pułku, w którym walczył do lutego 1917 roku. Po wielu staraniach Z. Podhorski uzyskał przydział do 1. Pułku Ułanów Polskich, gdzie został dowódcą plutonu, a następnie 2. szwadronu. Wyróżnił się podczas szarży pod Krechowcami 24 lipca 1917 roku, za co został odznaczony Oficerskim Krzyżem Św. Jerzego i Żołnierskim Krzyżem Św. Jerzego. W sierpniu 1917 roku awansował na porucznika. Od września 1917 r. pułk wchodził w skład 1. Korpusu Polskiego, którym dowodził gen. Józef Dowbór - Muśnicki. Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców w maju 1918 r. i jego demobilizacji, Podhorski przebywał w oddziałach polskich na Kubaniu. Czasowo był attaché wojskowym przy polskim przedstawicielstwie w Kijowie. 3 listopada 1918 r. powrócił do Polski.
   Tuż po powrocie Podhorski był jednym z głównych organizatorów odtworzonego 1. Pułku Ułanów, który uzyskał następnie miano Ułanów Krechowieckich. 11 listopada 1918 roku, dowodząc szwadronem ułanów, zajął koszary przy ul. Koszykowej w Warszawie, rozbrajając żołnierzy niemieckich i uzyskując wyposażenie dla pułku. 6 grudnia 1918 r. uzyskał awans na rotmistrza oraz został kwatermistrzem 1. Pułku Ułanów. Uczestniczył w walkach pułku pod koniec 1918 roku na południowy wschód od Przemyśla, w ramach odsieczy Lwowa. Od kwietnia 1919 r. dowodził dywizjonem pułku. 23 stycznia 1920 roku wkraczał na czele dywizjonu 1. Pułku Ułanów Krechowieckich do Grudziądza. Podczas wojny polsko - bolszewickiej, w lutym 1920 r., powierzono mu dowództwo szwadronu zapasowego 1. Pułku Ułanów w Tarnowie, a w lipcu otrzymał awans na stopień majora.  7 lipca 1920 roku objął dowodzenie 203. Ochotniczym Pułkiem Ułanów, z którym uczestniczył w walkach Bitwy Warszawskiej w rejonie Ciechanowa. 9 września 1920 r. powierzono mu dowództwo 1. Pułku Ułanów Krechowieckich. Pułkiem tym dowodził do 29 lipca 1927 roku.
     W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, a dwa lata później awansował na stopień pułkownika ze starszeństwem 15 sierpnia 1924 r. i 10 lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Po wojnie Zygmunt Podhorski był jednym z inicjatorów osadnictwa wojskowego na Kresach Wschodnich. W 1927 roku ukończył wyższy kurs oficerski we Francji (Saumur), po czym mianowano go komendantem Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu, przeorganizowanym 1 kwietnia 1928 r. na Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Uważany jest przez wielu za najwybitniejszego komendanta CWK. Publikował również artykuły poświęcone zagadnieniom organizacji i wyszkolenia kawalerii. 4 lipca 1935 roku płk Zygmunt Podhorski, w związku z wyznaczeniem na dowódcę 13. Brygady Kawalerii w Płocku, zdał stanowisko komendanta CWK. 13. Brygadą dowodził do wiosny 1937 roku, a po jej rozwiązaniu został dowódcą Suwalskiej Brygady Kawalerii. 19 marca 1938 r. otrzymał awans na generała brygady.
    W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku osłaniał prawe skrzydło Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Narew". Czasowo, w dniach 9-10 września, sprawował dowództwo SGO "Narew". W tych dniach Brygada uczestniczyła w ciężkich walkach pod Zambrowem. 11 września objął dowodzenie Grupy Operacyjnej Kawalerii, w skład, której weszły Suwalska i Podlaska Brygady Kawalerii. Wyprowadził następnie grupę z okrążenia i przebił się do Puszczy Białowieskiej, gdzie 20 września zreorganizował grupę w Dywizję Kawalerii "Zaza", nazwaną tak od jego pseudonimu. Dowodząc dywizją usiłował w walkach przebić się na południe, celem połączenia z pozostałymi siłami polskimi. W ostatnich dniach września 1939 r. podporządkował Dywizję Samodzielnej Grupie Operacyjnej "Polesie", dowodzonej przez gen. bryg. Franciszka Kleeberga. W składzie SGO "Polesie" wziął udział w ostatnich walkach kampanii wrześniowej pod Kockiem. Po kapitulacji, 6 października 1939 r., gen. Zygmunt Podhorski dostał się do niewoli niemieckiej. Przez wielu historyków jest oceniany jako jeden z najlepszych polskich dowódców kampanii. Przebywał początkowo w obozach jenieckich (oflagach) w Königstein, Hohenstein i Johannesbrunn, a następnie, od kwietnia 1942 r. do wyzwolenia 5 kwietnia 1945 roku, w oflagu VII A Murnau. Wchodził tam w skład kierownictwa konspiracji obozowej, będąc szefem wywiadu i kontrwywiadu.19 czerwca 1945 został wcielony do służby w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie oraz mianowany zastępcą dowódcy Bazy 2. Korpusu Polskiego we Włoszech. Od 1946 r. działał w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczania w Wielkiej Brytanii.
     Po demobilizacji zamieszkał z rodziną w Londynie. Uczestniczył w emigracyjnej działalności politycznej, będąc w stronnictwie gen. Władysława Andersa, a także w działalności społecznej i kombatanckiej. Sercem Krechowiak, był od 1946 roku aż do śmierci pierwszym wiceprezesem Koła Krechowiaków. Był także wiceprezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii.  W latach 1954 - 1960 był członkiem Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Publikował opracowania historyczno - wojskowe na łamach polskiej prasy emigracyjnej. Zmarł 12 września 1960 w Londynie. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu Brompton. Odznaczony był m.in.: Krzyżem Złotym i Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (kilkakrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, francuską Legią Honorową, jugosłowiańskim Orderem Małego Orła kl. III.
    Na podstawie decyzji Nr 100/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 31 marca 2006 roku patronem 8. Grudziądzkiego batalionu Walki Radioelektronicznej został gen. bryg. Zygmunt Podhorski.

    

 Tablicę poświęconą  trzeciemu komendantowi Centrum Wyszkolenia Kawalerii, gen. bryg. Józefowi Smoleńskiemu, odsłonił płk w st. spocz. dr nauk med. Jerzy Krzyś, przewodniczący Rady Fundacji .




     GEN. BRYG. JÓZEF SMOLEŃSKI, właściwie Marian Józef Smoleński, ps. "Kolec", "Łukasz" (ur. 18 września 1894 r. w Gostkowie, zm. 19 stycznia 1978 r. w Londynie). Po uzyskaniu matury w 1912 r. w Mławie podjął studia w Belgii, gdzie zaangażował się w działalność Związku Strzeleckiego. W lipcu 1914 roku wraz z grupą młodzieży strzeleckiej wyjechał do Krakowa, a 6 sierpnia 1914 r. wymaszerował z krakowskich Oleandrów w składzie 2. plutonu I. Kompanii Kadrowej. Po zgłoszeniu akcesu do oddziału kawalerii był ósmym kawalerzystą w dziejach odrodzonej kawalerii polskiej. Do lipca 1917 służył w 1. Pułku Ułanów Władysława Beliny- Prażmowskiego. Po tzw. kryzysie przysięgowym był internowany w Szczypiornie. 15 września 1917 roku wyjechał do Warszawy i rozpoczął studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie ukończył trzy semestry. Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim, w 7. Pułku Ułanów Lubelskich, z którym 25 lutego 1919 roku wyruszył na front. 1 kwietnia 1920 r. awansował na stopień rotmistrza. W Pułku pełnił m. in. funkcję dowódcy szwadronu, a od maja do października 1922 roku był II zastępcą dowódcy Pułku. Pod koniec 1922 roku skierowany został na studia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Naukę zakończył w październiku 1924 r. Otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział do Sztabu Generalnego WP, w którym powierzono mu stanowisko szefa wydziału w Oddziale I. 1 grudnia 1924 r. awansował na stopień majora. Od stycznia 1925 r. do kwietnia 1928 r. był szefem sztabu 4. Dywizji Kawalerii we Lwowie, a od maja 1928 r. do wiosny 1930 r. oficerem Oddziału III Sztabu Głównego WP. 24 grudnia 1929 roku rozporządzeniem Prezydenta RP awansował na stopień podpułkownika dyplomowanego ze starszeństwem od 1 stycznia 1930 r. i 2. lokatą. 1 kwietnia 1930 roku został dowódcą 2. Pułku Ułanów Grochowskich w Suwałkach. W 1931 roku ukończył VII Kurs Oficerów Sztabowych Kawalerii w Grudziądzu. Awans na stopień pułkownika dyplomowanego otrzymał 22 grudnia 1932 r. ze starszeństwem od 1 stycznia 1932 roku. 4 lipca 1935 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, które objął 5 sierpnia 1935 r. Obowiązki komendanta CWK przekazał płk. Tadeuszowi Komorowskiemu 15 listopada 1938 r. Skierowany został do Sztabu Generalnego, gdzie objął stanowisko szefa Oddziału II. Po wybuchu wojny został szefem Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza.
    Po kampanii wrześniowej 1939 r. przedostał się do Francji. W maju 1940 r. gen. dyw. Władysław Sikorski mianował go II zastępcą komendanta głównego Związku Walki Zbrojnej. Występując pod pseudonimem "Łukasz" odpowiadał za przygotowanie planów operacyjnych powstania w kraju oraz planów sabotaży i dywersji w kraju. Kierował pracą dwóch samodzielnych referatów: taktyczno-operacyjnego i informacyjnego. 21 czerwca 1940 r. przybył do Londynu. 29 czerwca Komenda Główna ZWZ została rozformowana. W jej miejsce przy Sztabie Naczelnego Wodza utworzono Samodzielny Wydział Krajowy. Równocześnie zorganizowano KG ZWZ w Kraju, a komendantem głównym mianowano gen. Stefana Roweckiego. W sierpniu 1940 r. został szefem Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W następstwie kryzysu rządowego, spowodowanego podpisaniem układu Sikorski - Majski, jako przeciwnik polityki premiera został wyznaczony na stanowisko dowódcy batalionu oficerskiego Brygady Szkolnej w Szkocji (styczeń - czerwiec 1942 r.), komendanta Wyższej Szkoły Wojennej (czerwiec 1942 r. - marca 1943 r.), a następnie przeniesiony do Stacji Zbiorczej Oficerów w Rothesay. Od kwietnia 1943 r. pełnił służbę w Inspektoracie Wyszkolenia Polskich Sił Zbrojnych. 1 sierpnia 1943 r. gen. broni Kazimierz Sosnkowski, na wniosek gen. Stanisława Kopańskiego, mianował go drugim zastępcą Szefa Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie (Dla Spraw Krajowych). Kierował pracami Oddziału III Operacyjnego i Oddziału II Wywiadowczego. Na polecenie Naczelnego Wodza wespół z mjr. dypl. Leonem Fudakowskim opracował studium na temat odmłodzenia oficerskiej kadry dowódczej PSZ. W sierpniu 1944 r. został zastępcą dowódcy 3. Dywizji Strzelców Karpackich w 2. Korpusie Polskim. Na tym stanowisku pozostawał do czasu rozformowania dywizji. Po demobilizacji zamieszkał z rodziną w Londynie.
     Na Uchodźstwie poświęcił się działalności społecznej, szczególnie w pracach organizacji niepodległościowych, naukowych i związkach kombatanckich. Organizował Koła Pułkowe Kawalerii, był przez wiele lat wiceprezesem Zrzeszenia Kół Pułkowych Kawalerii. W 1965 roku mianowany został do stopnia generała brygady ze starszeństwem od 1 stycznia 1964 roku. Najbardziej poświęcił się pracy dla Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, pełniąc funkcję prezesa Zarządu Instytutu w latach 1970 - 1978. Redagował ?Beliniaka?, był wieloletnim współpracownikiem "Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej", gdzie opublikował monografię Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Gen. Józef Smoleński zginął 19 stycznia 1978 r. w wypadku drogowym. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.
  Odznaczony był m.in.: Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości, ośmiokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także wieloma odznaczeniami innych państw, m.in. Orderem Imperium Brytyjskiego, Komandorią Gwiazdy Rumuńskiej i Włoskim Krzyżem Walecznych.

       

Tablicę poświęconą czwartemu komendantowi Centrum Wyszkolenia Kawalerii, gen. dyw. Tadeuszowi Komorowskiemu odsłonił Sławomir Ziętarski, prezes Klubu Kawaleryjskiego
im. 18. Pułku Ułanów Pomorskich.





          GEN. DYW. TADEUSZ KOMOROWSKI, pseudonim "Bór", "Znicz", "Lawina", "Korczak" (ur. 1 czerwca 1895 r. w Chorobrowie, zm. 24 sierpnia 1966 r. w Bletchley w Anglii). Tadeusz Komorowski urodził się w rodzinie Mieczysława Mariana Komorowskiego herbu Korczak i Wandy Prawdzic - Zaleskiej. W 1913 r. ukończył gimnazjum we Lwowie i wstąpił do Akademii Wojennej w Wiedniu, którą ukończył w 1915 roku w stopniu podporucznika kawalerii. W czasie I wojny światowej służył na froncie rosyjskim i włoskim uzyskując stopień porucznika. W Wojsku Polskim był od 1918 roku. Od listopada 1918 r. do sierpnia 1920 r. w 9. Pułku Ułanów walczył na froncie wojny polsko - bolszewickiej jako dowódca szwadronu karabinów maszynowych, a następnie dowódca dywizjonu. 1 grudnia 1919 roku został mianowany na stopień rotmistrza. 19 sierpnia 1920 roku objął dowództwo 12. Pułku Ułanów Podolskich. Na czele tego pułku walczył w bitwie pod Komarowem, gdzie został ranny. Od października 1920 r. do sierpnia 1922 roku pełnił funkcje dowódcze w 9. Pułku Ułanów. Następnie, między innymi, był instruktorem jazdy konnej w Oficerskiej Szkole Artylerii w Warszawie (1922-1923), uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Paryżu w 1924 r. w jeździectwie (WKKW). 2 kwietnia 1924 roku został mianowany na stopień majora. Pełnił funkcję kwatermistrza, a następnie zastępcy dowódcy 8. Pułku Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego (1924 -1926), komendanta Szkoły Podoficerów Zawodowych Kawalerii w Jaworowie (1926 -1928), kierownika ekipy jeździeckiej na Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w 1936, która zdobyła srebrny medal. W latach 1928 - 1938 był dowódcą 9. Pułku Ułanów Małopolskich, stacjonującego w garnizonie Czortów  i Trembowla.  T. Komorowski w styczniu 1928 roku awansował na stopień podpułkownika, a 22 grudnia 1932 roku mianowany został pułkownikiem. Od listopada 1938 roku do końca sierpnia 1939 roku był komendantem Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.  

     W kampanii wrześniowej 1939 roku najpierw był dowódcą Ośrodka Zapasowego Kawalerii w Garwolinie, a następnie zastępcą dowódcy Kombinowanej Brygady Kawalerii płk. Adama Zakrzewskiego w składzie Armii "Lublin", w której walczył pod Górą Kalwarią i Zamościem. Płk Tadeusz Komorowski uniknął niewoli i przedostał się do Krakowa. Pod koniec 1939 r. utworzył w Krakowie konspiracyjną Organizację Wojskową i kierował nią do stycznia 1940 roku, kiedy podporządkowała się ZWZ. Tadeusz Komorowski przyjął wówczas pseudonim "Korczak". Był Komendantem Obszaru Południowego (Krakowsko - Śląskiego) ZWZ. 30 maja 1940 r. mianowany został na stopień generała brygady. Po dekonspiracji i przedostaniu się latem 1941 roku do Warszawy został zastępcą komendanta głównego ZWZ - dowódcy AK. Od jesieni 1941 r. do czerwca 1943 r. był również komendantem Obszaru Zachodniego, obejmującego okręgi: poznański i pomorski, a od 17 lipca 1943 r. dowódcą Armii Krajowej. Od marca 1944 r. generał dywizji. Podjął decyzję o wybuchu Powstania Warszawskiego.

    Od 30 września 1944 r. - Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Po upadku Powstania Warszawskiego i podpisaniu kapitulacji od 5 października 1944 roku do 5 maja 1945 r. w niewoli niemieckiej. Przebywał kolejno w oflagach w Landwasser XIII 73 i Colditz IV C.
Po wojnie od maja 1945 roku przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie do 8 listopada 1946 r. był Naczelnym Wodzem Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie, a od 21 lipca 1947 r. do 7 kwietnia 1949 r. pełnił urząd premiera Rządu RP na Uchodźstwie. Od lipca 1956 r. wchodził w skład emigracyjnej Rady Trzech. Działał w Kole Byłych Żołnierzy Armii Krajowej, a z jego inicjatywy 1 sierpnia 1966 r., dla upamiętnienia czynu zbrojnego żołnierza AK, ustanowiono odznaczenie pamiątkowe - Krzyż Armii Krajowej. Zmarł 24 sierpnia 1966 roku i pochowany zastał na cmentarzu Gunnersbury w Londynie. 30 sierpnia 1994 roku prochy Generała i jego Małżonki przewiezione zostały do Polski i pochowane na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
    Oznaczony był m. in.: Orderem Orła Białego (pośmiertnie), Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Wojennego Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych. Pośmiertnie nadano mu Krzyż Armii Krajowej.

Uroczysty apel Batalionu.



W uroczystym apelu brał udział cały 8. Batalion.




Trybuna honorowa


     Podczas uroczystego apelu ppłk. Zbigniew Nowak, dowódca Batalionu wręczył  mianowania na wyższe stopnie wojskowe, wyróżnił najlepszych podoficerów i szeregowych oraz kadrę Batalionu. Najlepsza Kompania otrzymała lancę z proporczykiem Centrum Wyszkolenia Kawalerii, przekazaną Batalionowi  przed  laty przez Fundację na Rzecz Tradycji Jazdy Polskiej.




Ppłk Zbigniew Nowak przekazuje lancę z proporczykiem dowódcy 1. Kompanii Batalionu.




Wyróżnieni żołnierze Batalionu.

    Podczas uroczystości odbyło się wzruszające ślubowanie na sztandar uczniów klasy mundurowej Gimnazjum Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 5 im. Rotmistrza Pileckiego. Świadkami tego ślubowania byli także rodzice uczniów.




Uroczyste ślubowanie.

       Uroczystości zakończyło spotkanie przedświąteczne z opłatkiem i wspólnymi życzeniami.



Wesołych Świat Bożego Narodzenia i Dosiego Roku!

         Serwis fotograficzny - chor. sztab. Leszek Librandt


Autor: Karola Skowrońska